Dariusz Hybel

Urodził się 3 października 1966 r. w Głogowie (poczęty w styczniu w tej samej miejscowości), syn Janiny i Jerzego.

Od lutego 1991 r. związany z Ośrodkiem Medytacji Chrześcijańskiej w Lubiniu, długoletni asystent o. Jana Berezy, którego po raz pierwszy spotkał w 1989 r. podczas Dni Buddyjskich organizowanych przez księży werbistów Pieniężnieńskich Spotkań z Religiami. W 2006 r. o. Maksymilian zaprosił go do wspólnego prowadzenia praktyki, a w 2010 r. do samodzielnego prowadzenia sesji medytacyjnych w Ośrodku.

Dariusz Hybel ukończył studia filozoficzne w Poznaniu (UAM – magisterium ze św. Jana od Krzyża), teologiczne (PWT – absolutorium), studium psychoterapii Gestalt (Kraków), uczestniczył w zajęciach Instytutu Duchowości Carmelitanum (Poznań), a także ukończył Akademię Trenera w Wyższej Szkole Bankowej w Poznaniu.

W latach 1993 – 2004 był czynnie związany z polityką i samorządnością (m.in. w 1998 r. współzakładał organizację obywatelską, tzw. „Poznańską Partię Pieszych”, w latach 1998 – 2002 radny Rady Miasta Poznania).

Jako dziennikarz napisał setki tekstów na tematy społeczno-ekonomiczne, polityczne i religijne; współpracował m.in. z „Dziennikiem Poznańskim”, tygodnikami „Najwyższy Czas!”, „Niedziela”; w 1997 r. redaktor naczelny tygodnika „WielkopolaniN”. Jest autorem dwóch książek poświęconych funkcjonowaniu Unii Europejskiej z perspektywy konserwatysty (w obszarze wartości moralnych) i wolnościowca (w dziedzinie ekonomii). Obecnie jest zastępcą redaktora naczelnego magazynu „Głos dla Życia”.

Ośrodek Medytacji Chrześcijańskiej w Lubiniu stanowi dla niego kluczowe miejsce na drodze duchowej. To tutaj jego poszukiwania praktyki modlitwy nabrały mocy.

Przebywając na co dzień, jak ogromna większość uczestników sesji medytacyjnej, poza klasztorem, zna doskonale wyzwania – nierzadko bolesne – łączenia duchowości chrześcijańskiej z wymogami życia świeckiego. I choć na głębokim poziomie nie ma „świeckiego”, nie ma „klasztornego”, doświadczał wielokrotnie, że relacja z Bogiem i naśladowanie Jezusa musi znaleźć swój konkretny, indywidualny wyraz w codzienności: „Jesteśmy zaproszeni, by chwila po chwili pielęgnować Miłosną Obecność w Niestworzonym. Życie weryfikuje duchowość. Bez złudzeń. Także medytacyjnych…”